آئین مستان

ای وای من

ای وای من

می لرزد دستان آقای من

می ریزد روی سجاده

پاره های دل مولای من

چشمش را برهم نگذارد بقیع

مهمان عزیزی دارد بقیعم

همان عزیزی دارد بقیع

یابن الزهرا یا ابا عبد الله

دستم بگیر

مولای من

من عزادار هرشب تو ام

دست خالی ردم مکن

من هم شاگرد مکتب توام

رویای بیدار بقیع

می گذارد داغی برروی داغ

دل هرشب می گیرد سراغ

از مزاری تاریک و بی چراغ

رخصتی ای مدینه شهر غم

تا خاکت سرمه ی چشمم کنم

یابن الزهرا یا ابا عبد الله

من عاشقم، من عاشقم

من مدیون خون شقایقم

از داغ تازه ام مپرس

عزادار امام صادق ام

می سوزد دل در رویای بقیع

امان از پنجر های بقیع

یابن الزهرا یا ابا عبدالله

صادق آل مصطفی رفته از دنیا

رخت عزا شد بر تن مادرش زهرا

واویلتا واویلتا، آه و واویلا

ای آسمان خون گریه کن در غم صادق

عالم شد حسینیه ی ماتم صادق

واویلتا واویلتا، آه و واویلا

به فاطمه نور دو عین حضرت صادق

بانی روضه ی حسین حضرت صادق

واویلتا واویلتا، آه و واویلا

خیمه های آل عبا آتش گرفته

دامان طفل بی نوا آتش گرفته

جانم حسین، جانم حسین

جانم حسین جان

ما بین حرم تا میدان لاله ها پرپر

آن طرف تر در قتلگاه پیکری بی سر

جانم حسین، جانم حسین

جانم حسین جان

واویلا غریب آقا

نفسم داره بند میاد

دیگه لحظه های آخره

روی لبمه زمزمه مادر مادر

تو مدینه تو کوچه ها

پر منم آتیش گرفت

مثل مادرم فاطمه، مادر

تو لحظه های آخرم

بارونیه چشم ترم

به فکر دیوار و درم مادر مادر

وای مادر مادر مادر

خونمون رو آتیش زدند

روضه ی تو یادم اومد

چه بلایی اومد سرت مادر مادر

صدا زدم ای مادر

الهی بمیرم برات

چه بلایی اومد سرت مادر مادر

ببین دله شکسته ام

دستای پینه بسته ام

یه پیر مرد خسته ام

واویلا غریب آقا

شبه آخر عمرمه

روضه خونی بر پا شده

روضه خونه کرب و بلام

یا حسین، یا حسین

دوباره بارونه چشام

میباره رویه گونه هام

یاد مصیبتهای شام

یا حسین، یا حسین

یه دختر و یه قافله

با یه دله پر از گله

همسفره با حرمله

بابا منو ببر از خرابه

میون بستر می سوزم

غریب و تنها می میرم

عاقبت از زهر کینه

حاجتم و من می گیرم

مدینه شهر پیغمبر، خدانگهدار

مزار مخفی مادر، خدانگهدار

نیمه شب یه عده کافر، وای وای

خونمون و سوزوندند آخر، وای وای

حُرمت منو شکستند، وای وای

دستم و تو کوچه بستند، وای وای

وای از این غریبی وای

خونه ی من وقتی می سوخت

به یاد مادر افتادم

به یاد زخم سینه و

خون میخ در افتادم

میون دود و شعله ها برابر من

دیگه کسی لگد نزد به همسر من

می زدند منو شبونه، وای وای

بی هوا با تازیونه، وای وای

وقتی که زمین می خوردم، وای وای

اسم مادر و می بردم، وای وای

وای از این غریبی وای

منو شبونه می بردند

پیاده در پشت مرکب

تو کوچه افتادم یاد

اسیری عمه زینب

درسته شمشیر روی من سه بار کشیدند

ولی دیگه تشنه سرم رو کی بریدند

کشتنت آبت ندادن، حسین حسین

کشتنت خاکت نکردن، حسین حسین

وای سالار زینب

با دل خونین شبا

از گل شقایق می خونم

روضه برا غریبی

امام صادق می خونم

شیخ الائمه به خدا

 خیلی مصیبت کشیده

به کی بگم آقای ما

چی دیده و چی کشیده

وای از چشم ترش، وای از بال و پرش

وای خون جگرش

وای آقام غریبه

دشمن پست بی حیا

نگفت که اون مو سفیده

دستاش و بسته نیمه شب

دنبال مرکب کشیده

گاهی زمین خورده گاهی

قامت خمیده دویده

 انگار صدا مادرش و

 میون کوچه شنیده

وای از غم نصیبی، وای از بی شکیبی

وای از این غریبی

وای آقام غریبه

نمونده جونی تو تنش

نفسهای آخرشه

سر رو زانوی پسر

 این حرفای آخرشه

حج و نماز و روزه

 عبادت و دعا یه طرف

گریه برا غریبی

شهید کربلا یه طرف

ذکر علی اعلی

ذکر تمام دنیا

ذکر امام صادق

امر به سینه زنها

حسین

تو چشمای من پر از ستاره است

که مونس درد منه

با خنده دشمن شبیه خونه

آتیش به جونم می زنه

دل تموم بچه هام و

شبونه دشمنا می سوزونه

پای برهنه دست بسته

من و تو کوچه ها می کشونه

دل مضطر من پر خونه خدا

تن خسته من نیمه جونه خدا

امون از این غریبی....

تو شهر غربت جایی ندارم

کسی غم منو ندید

پای پیاده من و کشوندند

با این محاسن سپید

دشمن من به روی مرکب

می خنده بر این دل مضطر

باعث مرگ اولم شد

جسارتش به اسم مادر

توی این همه غم کسی رو ندارم 

مثل ابر بهار اشک غم می بارم

امون از این غریبی....

وقتی که دشمن کشید تو کوچه

من پر آه و ناله رو

آورد به یادم آبله های

رقیه سه ساله رو

به زیر تازیونه های

دشمن به پر ز چشم الماس

همش صدا می زد با گریه

برس به دادم عمو عباس

اشکای یتیمی رو گونش می شینه

روی ناقه فقط باباشو می بینه